اپل سالها پیش با معرفی تراشههای اختصاصی سری M مسیر خود را از اینتل جدا کرد؛ مسیری که سرعت، بازدهی و کنترل کاملتری روی سختافزار را برای اپل به همراه داشت. اما حالا موج جدیدی از گزارشها نشان میدهد که این جدایی شاید چندان قطعی هم نبوده باشد. براساس پیشبینیهای «مینگ-چی کو»، تحلیلگر معتبر دنیای اپل، احتمال دارد اینتل در سال ۲۰۲۷ دوباره به زنجیره تأمین اپل بازگردد؛ اما با نقشی متفاوت: تولیدکننده تراشههای طراحیشده توسط اپل، نه طراح آنها.
کو توضیح میدهد که اپل همچنان به معماری اختصاصی خود وفادار خواهد ماند و قرار نیست دوباره از x86 استفاده کند. در عوض، اینتل با بهرهگیری از فناوری پیشرفته ساخت 18AP ممکن است تولید بخشی از تراشههای ردهپایین سری M – تراشههایی که معمولاً در مکبوک ایر و آیپد پرو دیده میشوند – را از سهماهه دوم یا سوم سال ۲۰۲۷ آغاز کند.
با اینکه این قرارداد احتمالی برای اینتل اهمیت زیادی دارد، حجم آن نسبت به کل تولیدات اپل چندان عظیم نخواهد بود. تخمین زده میشود که سفارش اپل برای این تراشهها بین ۱۵ تا ۲۰ میلیون واحد در سالهای ۲۰۲۶ و ۲۰۲۷ باشد. از سوی دیگر، اپل احتمالاً در سال ۲۰۲۶ یک مکبوک ارزانتر عرضه میکند که بهجای تراشههای سری M از پردازندههای آیفون استفاده خواهد کرد، و همین موضوع شاید باعث کاهش نسبی حجم سفارشات این تراشهها شود.
بازگشت دوباره اینتل به زنجیره تأمین اپل – حتی در نقش یک تولیدکننده – میتواند اتفاق بزرگی برای صنعت نیمههادی باشد. این همکاری احتمالی نشان میدهد اپل به دنبال تنوعبخشی به خطوط تولید و کاهش وابستگی بیش از حد به یک شریک خاص مثل TSMC است. از سوی دیگر، اینتل با فناوری ساخت 18AP فرصت دارد جایگاه از دسترفته خود در بازار تولید تراشه را دوباره بازیابی کند. اگر این همکاری شکل بگیرد، میتواند آغازگر رقابتی جدید در زمینه تولید انبوه تراشههای پیشرفته باشد؛ رقابتی که در نهایت به نفع کاربران تمام خواهد شد.
چرا اپل دوباره به اینتل نگاه میکند؟ پشتپرده یک تصمیم استراتژیک
در ظاهر، بازگشت اپل به اینتل پس از سالها همکاری موفق با TSMC شاید انتخابی عجیب باشد؛ همکاریای که تراشههای سری M را به یکی از بهترین معماریهای جهان تبدیل کرد. اما با نگاهی عمیقتر میتوان فهمید که این تصمیم نهتنها عجیب نیست، بلکه کاملاً استراتژیک و حسابشده است.
نخست اینکه با روی کار آمدن دولت ترامپ و تمرکز شدید بر تولید داخلی در آمریکا، اپل تلاش میکند با سپردن بخشی از تولید تراشهها به اینتل، حمایت خود را از این سیاست نشان دهد و در عمل خود را با فضای جدید سیاسی هماهنگ کند. دوم اینکه تکیه کامل بر TSMC—در شرایطی که تنشهای ژئوپلیتیک شرق آسیا هر روز شدت میگیرد—برای اپل ریسکی غیرقابلچشمپوشی محسوب میشود. به همین دلیل این شرکت نیاز دارد تا یک مسیر دوم برای تولید تراشههای حساس خود داشته باشد تا امنیت زنجیره تأمینش تضمین شود.
اینتل نیز برای رقابت مستقیم با TSMC تلاش کرده و روی نسل جدیدی از فناوریهای ساخت سرمایهگذاری سنگینی انجام داده است. گره پردازشی 18AP اکنون یکی از پیشرفتهترین فناوریهای این شرکت محسوب میشود. گزارشها نشان میدهد اپل پیشتر یک قرارداد عدم افشا را امضا کرده و نسخه اولیه کیت توسعه اینتل را دریافت کرده است. اپل منتظر است نسخه نهایی این کیت در سهماهه اول ۲۰۲۶ عرضه شود. اگر آزمایشهای فنی روی این کیت موفقیتآمیز باشد، تولید نهایی بر اساس فناوری اینتل از سال ۲۰۲۷ آغاز خواهد شد.
این تصمیم اپل نشان میدهد که غول کوپرتینویی بیش از هر زمان دیگری به تنوعبخشی در تولید و کاهش ریسکهای ژئوپلیتیک اهمیت میدهد. همکاری با اینتل، حتی اگر در ابتدا محدود و آزمایشی باشد، میتواند برای هر دو شرکت یک بازی برد–برد باشد: اپل امنیت بیشتری برای زنجیره تأمینش به دست میآورد و اینتل فرصت بازگشت به عرصه رقابت جدی در تولید تراشههای پیشرفته را پیدا میکند. در جهانی که تکنولوژی بهشدت با سیاست درآمیخته، چنین حرکتهایی دیگر فقط یک تصمیم فنی نیستند؛ بلکه شطرنجی پیچیده از امنیت، اقتصاد و آیندهنگری محسوب میشوند.